Fraser Island & dolfijnen in Tin Can Bay

Om half acht worden we opgehaald door een 4x4 bus. De chauffeur zegt dat het wellicht handig is als we Bjorns kinderstoel uit de camper halen. Het gaat er nogal ruig aan toe... Zo gezegd zo gedaan. Als we later nog meer mensen met kleintjes ophalen hetzelfde verhaal. 
De bus zit aardig vol. We rijden naar de ferry. Die heeft zijn laadklep gewoon in het mulle zand liggen. En na de oversteek van 5 minuten waarin we een aantal dolfijnen zien is het alleen nog maar zand. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld. Zo ongeveern 120 km lang en 15 km breed. 
Compleet met mooie meren, riviertjes, regenwoud etc. 
Bij een hotel splitst de groep zich in 1, 2 of 3 daagse trip.
Wij gaan slechts 1 dag. We blijven in de bus en rijden over de 75-Mile Beach. Op deze snelweg over het strand mag je 100 km per uur, je moet wel opletten want er lopen ook mensen of er staan vissers aan de rand van het water. 
We spotten de eerste Dingo uit het raam. De kids hebben de opdracht gekregen dicht bij ons te blijven dus no worries...
Al snel komen we bij Eli Creek. We gooien onze kleren aan de kant, lopen een stukje stroomopwaarts, stappen in het kraakheldere beekje en laten ons stroomafwaarts drijven tot de zee. Noa en Bjorn zijn helemaal blij! Het is heerlijk. Voordat het beekje de zee bereikt moeten we eruit. In de zee zitten veel haaien en ook de stroming is gevaarlijk. 
Hup op de kant, nog even spelen en dan door naar The Pinnacles. (kliffen van gekleurd zand)
Na een korte stop vertrekken we naar het scheepswrak van het cruiseschip Maheno. 
Het is enorm zoals het daar op het strand ligt weg te roesten. Het is in 1935 door een cycloon de kust op geblazen.
Vandaaruit schuiven we aan oor een heerlijke lunch. 
De chauffeur/gids heeft de vaart erin. Gisteren was hij iets later dan normaal en kon hij door de harde wind en de vloed niet meer bij het oversteekpunt naar Rainbow Beach komen. Hij moest toen via Hervey Bay en dat kostte hem 4 uur extra... Hmmm weinig zin in...
Na de lunch gaan we naar Lake Mckenzie. Hier gaan we even lekker zwemmen. Ze zeggen dat je er 10 jaar jonger door wordt, maar geloof ons, dat is niet waar....
Als laatste stoppen we voor een korte rainforest wandeling langs de Wanggoolba Creek bij Central Station. 
Op weg daar naar toe gaat het mis. De moter slaat af en is niet aan de praat te krijgen. 
De chauffeur kijkt samen met een medereiziger en ontdekken een gebroken kabel naar de accu. Ze fixen het en daar gaan we weer...gelukkig maar.
Als wij de wandeling doen onderzoekt Kevin (de chauffeur) zijn bus nog even.
Tijdens de wandeling schommelen Bjorn en Noa nog als ware Tarzan en Jane aan lianen. Wat hebben ze weer lol!

En dan is het tijd om terug te gaan we gaan weer over de 75-Mile Beach. 
Het laatste stuk moet door het binnenland ivm vloed. En daar in de bocht gebeurt het. Vast, we zitten ram ram vast. 
Voor ons wordt ook net een busje uit het zand getrokken. 
Kevin laat wat lucht uit zijn banden, iedereen moet er uit en hij goochelt wat met zijn wielen. 
Een andere tourguide zegt ons te duwen dus dat gebeurt. En ja, hij is los. 
Mooi, we kunnen verder, met volle vaart rijdt hij het pad in...en ja hoor, de moter slaat weer af en doet niets meer...
Hmmm, dat probleem wordt gelukkig snel verholpen en we kunnen verder.
We worden dit keer als eerste afgezet.. Meestal worden we ls eerste opgehaald en laatste afgezet. Wij zitten natuurlijk weer altijd onhandig buiten het centrum en in de vrije natuur van een national parc. 

We gaan weer wat lekkers klaarmaken op de camping bbq, lekker douchen en vroeg naar bed. We moeten morgen om 06.30 in de camper zitten voor de dolfijnen. 

In alle vroegte rijden we naar Tin Can Bay. Daar bij het kleine haventje kun je wilde dolfijnen voeren. Het is een heel verhaal hoe dit is ontstaan. Hier de korte versie. 
In 1950 kwam er een gewonde dolfijn bij de haven. De locals hebben hem opgelapt en old scarry genoemd omdat hij helemaal onder de littekens zat. Toen hij weer fit was is hij de zee weer ingegaan. 
De dolfijn kwam regelmatig terug voor gratis vis. In 1991 kwam hij met baby Mystique... 
Vanaf 2004 hebben ze Scarry niet meer gezien. In 2007 kwam Mystique gewond de haven in, aangevallen door een bullshark. 10 dagen lang 24 uur per dag verzoring en hup daar ging ie weer.
Nu komt hij bijna elke dag wat vis halen. Hij krijgt max 1/3 van wat hij op een dag nodig heeft. 
Soms brengt hij andere dolfijnen mee, maar deze verschijnen niet elke dag. 
Wij hadden geluk vandaag. Toen we aankwamen lagen er 4 dolfijnen in de haven. 
Mystique had vandaag zijn vriendin Patch en Ella met haar baby meegebracht.
Ze zwemmen 18 km voor de gratis vis... En 18 km terug...
Handen ontsmetten en het water in. We waren er 07.15 en tot 08.00 wordt er niet gevoerd. 
Foto moment, handjes in het water en soms komen Mystique en Patch heel dichtbij. 
Erg leuk. Om 8 uur hebben we voor 5 dollar een bakje vis gekocht en mocht Brechje onder het toeziend oog van een vrijwilliger Mystique voeren. 
Ella werd alleen door een vrijwilliger gevoerd aangezien ze met baby was. 
Erg leuk om te doen. Toen Mystique zijn vis kreeg kreeg Brechje zowaar een bedankje. 
Wat een geweldige beesten!!

Daarna snel een speeltuin met openbare bbq aan zee opgezocht voor een lekker ontbijt met gebakken eitje. Top Marc. Heerlijk ontbijt!! 
En nu onderweg naar Noosa
Nog maar een paar dagen...niemand wil naar huis...maar ja....